“Bawal ba ang utang ngayon? Bukas kaya?”
Kamakailan lang ay mukhang ikinabigla ng ilan kong mga kaibigan ang hiling kong pabor sa kanila (isa ka ba sa mga nakatanggap ng text/DM/PM ko?). Alam kong nakakahiya, ngunit iyon lang ang tanging alam kong option na kaya kong gawin sa mga sitwasyong iyon. Wala na akong pakialam kong ano ang iisipin nila. Ang mahalaga na lang sa akin ay ang ideyang kailangan kong makaraos kaya kailangan kong subokan. Sa punto ding ‘yun, alam kong ‘di ko kayang harapin ang problemang kinakaharap ko at kailangan ko ng tulong nila — ng mga itinuturing kong kaibigan. Ang nakakatuwa, hindi nila ako binigo. Ang iba sa kanila, kahit halos pareho na kami ng pinagdadaanan, ay nakahanda paring magbigay ng pag-asa at simpleng ngiti. Ngunit kahit may iilan na naging deadma lang, alam kong may rason sila kung bakit, kaya move on na lang tayo. Naiintindihan ko sila.
At dahil nga sa karanasang iyun sa buhay ko, ngayon ay mas namulat na ako na kailangan pala talaga na alam mo kung ano ang mga priyoridad mo sa buhay at kung ano yung “wants” lang. May mga bagay na pwede nating isantabi muna at unahin yung mas kailangan natin. Mahirap ang panahon natin ngayon kaya kailangang magtipid-tipid din.Ikaw, “are you good at delaying gratification?”, that is the question na ikaw lang din ang makakasagot. Sa huli, sana’y maging tunay na kuripot ang iyong final decision sa pagharap sa mga ganitong klaseng sitwasyon. Hawak mo naman ang lahat. Tandaan mo na lang palagi, nandito ako para umalalay sa’yo anuman ang magiging kwento mo. Sana nga ako na lang, huwag lang kayo. :p
P.S.
To You: Magbabayad naman ako at hindi ako tatakas, kaya huwag kang mag-alala. Salamat nga pala. Text2x na lang.
#iPlus1forFun 